Stanisław Kostka Potocki, Jacques Louis David, 1781, Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
Główna Konkurs Sport i rekreacja Moda i obyczaje XVII w. Moda i obyczaje XVIII w. Moda i obyczaje XIX w. Sztuka krawiectwa
Moda i obyczaje XVIII w.
Moda rokokowa
W gotowalni modnej damy
Styl życia
Higiena i kosmetyka rokoka
Leopold Lafontaine
Kim był Leopold Lafontaine?
O bohaterze słów kilkoro
Wody krzeszowickie i ich badacz
Zalecenia dla kuracjuszy i nie tylko…
…a co pozostało?
Bibliografia
Kultura fizyczna
Anna Straszewska
Moda rokokowa
Po śmierci Ludwika XIV w 1715 roku nastąpił we Francji gwałtowny odwrót od sztywnego, pompatycznego ceremoniału dworskiego, który krępował życie towarzyskie i obyczajowe, a także wpływał na sztukę i modę, podporządkowane przez dziesięciolecia ścisłym regułom i surowej etykiecie. Po krótkim okresie przejściowym tzw. regencji ok. 1720 roku narodziło się rokoko - prąd estetyczny, kształtujący styl życia i odzwierciedlający się w sztuce, a zwłaszcza architekturze wnętrz i rzemiośle artystycznym XVIII wieku oraz modzie aż do około 1790 roku. Cechowała go lekkość, finezja, wyrafinowanie i zmysłowość, odpowiadające nowemu stylowi życia arystokracji francuskiej uwolnionej od dworskich rygorów. Swobodne, bujne życie towarzyskie toczyło się odtąd w salonach modnych dam i koncentrowało wokół rozrywek łatwych i przyjemnych, takich jak bale, maskarady, czy gry i zabawy na łonie natury. Wymagały one również nowej, niewymuszonej mody, podkreślającej wdzięk, urodę i zmysłowość, a nie prestiż i pozycję na dworze. We Francji, a za jej przykładem również w Europie i Polsce, odrzucono sztywność ubioru i zachowania.
Modne damy uwolnione od ciężkich sukien dworskich najchętniej przywdziewały pozornie lekkie jedwabne, a potem też bawełniane suknie w subtelnych pastelowych barwach o modnych, zwłaszcza kwiatowych wzorach. Zdobiły je pieniste koronki, falbanki i wstążki. Szczególnie popularnym fasonem była początkowo szeroka nieoficjalna suknia w typie dezabilu, tzw. adrienne - nieodcinana w pasie i spływająca w swobodnych fałdach od ramion aż do ziemi i oparta na okrągłej rogówce. Kwintesencję rokoka stanowiła jednak dopasowana w talii, wydekoltowana robe à la française, składająca się ze spódnicy i otwartej z przodu sukni wierzchniej tzw. manteau ze swobodnie spływającymi fałdami na plecach (tzw. fałda à la Watteau) i rękawami do łokcia wykończonymi koronkowymi angażantami. Noszona była na rogówce wraz z modelującym smukłą talię gorsetem - sznurówką. Z przodu przysłaniał go zdobiony wstążkami, koronkami lub kwiatami trójkątny bawet. W okresie kilku dziesięcioleci na modny fason robe à la française wpływał zwłaszcza zmieniający się kształt rogówki - początkowo kopulastej, później spłaszczonej z przodu i z tyłu, a szerokiej po bokach. Wyglądu modnej elegantki dopełniała pudrowana fryzura - najpierw niska, a od lat 70. XVIII wieku coraz wyższa, układana na drucianym stelażu, z puklami opadającymi na ramiona i bogato zdobiona kwiatami, piórami, czy klejnotami, jaką lansowała królowa Maria Antonia. Panie chętnie też przywdziewały różnorodne fantazyjne, białe batystowe lub muślinowe czepeczki garnirowane riuszkami lub koronkami. Rokokowe damy, ceniące nade wszystko lekkość i finezję, w przeciwieństwie do gustu poprzednich epok, z wielkim umiarem zdobiły swe stroje klejnotami. Modne były perły noszone na szyi lub wplatane we włosy i brylantowe klamerki przy jedwabnych pantofelkach na wysokim wygiętym obcasie. Rokokowa dama, krucha i delikatna jak porcelanowa figurka, dbała też o zachowanie nieskazitelnie białej cery, nie skażonej opalenizną, jedynie z zaznaczonymi różem delikatnymi rumieńcami na policzkach. W 2. połowie stulecia bladość oblicza podkreślano grubą warstwą bielidła.
Stylowi rokoka odpowiadała również francuska moda męska. W Polsce jednak uważana była - ze względu na swój wysublimowany charakter - za zniewieściałą, choć hołdowali jej bywający w świecie przedstawiciele polskiej arystokracji. Modny francuski kawaler nosił bowiem wąskie spodnie do kolan tzw. culotte, jedwabne białe pończochy i skórzane trzewiki na obcasie z klamerkami na podbiciu. Do tego szustokor, rodzaj długiego do kolan żakietu bez kołnierza, z mocno poszerzanymi połami bocznymi i szerokimi mankietami przy skróconych rękawach. Często był on szyty z wzorzystych brokatów lub aksamitów i haftowany bądź obszywany galonami wzdłuż brzegów. Haftowana była również nieco krótsza od szustokora kamizelka z długimi rękawami. Po połowie XVIII w. szustokor stracił swoje szerokie poły, zostały one z przodu podcięte i zaokrąglane, także przestały się ze sobą stykać, a guziki zaczęły pełnić tylko dekoracyjną roją. Ten nowy ubiór, nazywany odtąd habit à la française, miał długie wąskie rękawy i kołnierzyk-stójkę i był noszony wraz z krótką do bioder kamizelką. Do tego przez cały XVIII wiek obowiązywała panów biała batystowa lub jedwabna koszula, wykończona koronkowymi mankietami i żabotem na piersiach. Szyję elegant obwiązywał białym halsztukiem. Nieodzownym elementem męskiego ubioru była też pudrowana peruka z lokami ułożonymi w rurkowate pukle na skroniach i przewiązywanymi na karku wstążką lub zaplecionymi w niewielki warkoczyk umieszczony w taftowym woreczku. Aby nie rozczochrać kunsztownie ufryzowanej peruki i nie strząsnąć z niej pudru, mężczyźni nosili (z reguły pod pachą) trójrożny kapelusz (bicorne), miast go zakładać na głowę.
Ten wyrafinowany styl ubierania zaczął się zmieniać dopiero w latach 80. XVIII wieku, kiedy coraz większą rolę w życiu społecznym zaczęło odgrywać mieszczaństwo, które lansowało modę bardziej praktyczną i wygodniejszą. Wzorców zaczęto też szukać w mniej skłonnej do przesady modzie angielskiej. Nowy styl zapanował jednak dopiero wraz z wybuchem rewolucji francuskiej.
© Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie 2020. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Deklaracja dostępności Wilanów dla Młodych Talentów

Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie zobowiązuje się zapewnić dostępność swojej strony internetowej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 kwietnia 2019 r. o dostępności cyfrowej stron internetowych i aplikacji mobilnych podmiotów publicznych. Oświadczenie w sprawie dostępności ma zastosowanie do strony internetowej Wilanów dla Młodych Talentów.

  • Data publikacji strony internetowej:
  • Data ostatniej istotnej aktualizacji:

Status pod względem zgodności z ustawą

Strona internetowa jest niezgodna z ustawą o dostępności cyfrowej stron internetowych i aplikacji mobilnych podmiotów publicznych z powodu niezgodności lub wyłączeń wymienionych poniżej.

Treści niedostępne

  • Brak opisów alternatywnych do treści nietekstowych (np. zdjęć i ilustracji). Brakujące opisy są systematycznie uzupełniane. (1.1.1, A)
  • Treści na stronie nie mają jasnej struktury (nieprawidłowe użycie znaczników semantycznych) (1.3.1, A)
  • Strona jest oparta na tabeli i przez to nie jest zrozumiała dla osób z niepełnosprawnością wzroku (1.3.2, A)
  • Miejscami nie jest zapewniony wystarczający kontrast minimalny. (1.4.3, AA)
  • Przy powiększeniu do 200% tekst źle się wyświetla i w ogóle nie ma możliwości odczytania tekstu po prawej stronie (1.4.4, AA)
  • Jednoznakowych skrótów klawiszowych nie można wyłączyć ani przemapować. (2.1.4, A)
  • Brak możliwości pominięcia pewnych bloków strony. Nie działają skróty klawiaturowe. (2.4.1, A)
  • Tytuł jest identyczny na podstronach i na stronie głównej. (2.4.2, A)
  • Nie wszystkie elementy aktywne są opisane albo nie zawsze opis jest jednoznaczny. (2.4.4, A)
  • Stronę w danym serwisie można zlokalizować tylko za pomocą jednego sposobu. (2.4.5, AA)
  • Brak nagłówków (2.4.6, AA)
  • Brak znacznika lang="pl" (3.1.1, A; 3.1.2, AA)
  • Brak identyfikatorów bądź unikalnych identyfikatorów. (4.1.1, A)

Przygotowanie deklaracji w sprawie dostępności

  • Deklarację sporządzono dnia:
  • Deklarację została ostatnio poddana przeglądowi i aktualizacji dnia:

Deklarację sporządzono na podstawie oceny podmiotu zewnętrznego przeprowadzonej przez Spółdzielnia Socjalna FADO.

Informacje zwrotne i dane kontaktowe

  • Za rozpatrywanie uwag i wniosków odpowiada: Maria Zielińska.
  • E-mail: mzielinska@muzeum-wilanow.pl
  • Telefon: 785905734

Każdy ma prawo:

  • zgłosić uwagi dotyczące dostępności cyfrowej strony lub jej elementu,
  • zgłosić żądanie zapewnienia dostępności cyfrowej strony lub jej elementu,
  • wnioskować o udostępnienie niedostępnej informacji w innej alternatywnej formie.

Żądanie musi zawierać:

  • dane kontaktowe osoby zgłaszającej,
  • wskazanie strony lub elementu strony, której dotyczy żądanie,
  • wskazanie dogodnej formy udostępnienia informacji, jeśli żądanie dotyczy udostępnienia w formie alternatywnej informacji niedostępnej.

Rozpatrzenie zgłoszenia powinno nastąpić niezwłocznie, najpóźniej w ciągu 7 dni. Jeśli w tym terminie zapewnienie dostępności albo zapewnienie dostępu w alternatywnej formie nie jest możliwe, powinno nastąpić najdalej w ciągu 2 miesięcy od daty zgłoszenia. Jeżeli zapewnienie dostępności cyfrowej nie będzie możliwe, podmiot publiczny może zaproponować alternatywny sposób dostępu do informacji. W przypadku, gdy podmiot publiczny odmówi realizacji żądania zapewnienia dostępności lub alternatywnego sposobu dostępu do informacji, wnoszący żądanie może tą samą drogą złożyć skargę w sprawie zapewnienia dostępności cyfrowej strony internetowej, aplikacji mobilnej lub elementu strony internetowej.

Skargi i odwołania

Po wyczerpaniu wskazanej procedury skargę można złożyć również do Rzecznika Praw Obywatelskich.

Dostępność architektoniczna

Pałac
  • Parking i najbliższy przystanek znajdują się w odległości ok. 300 m od pałacu.
    Z pobliskich przystanków autobusowych oraz parkingu do pałacu prowadzi kilka dróg. Bezpośrednio do muzeum dochodzi się po nierównej nawierzchni, która częściowo składa się z kamieni polnych (tzw. kocie łby), częściowo jest to nawierzchnia HanseGrand. 
  • Ze strony muzeum można pobrać plan pałacu i ogrodów z zaznaczonymi trudnościami oraz udogodnieniami architektonicznymi. Na planie zaznaczone są najwygodniejsze trasy dojścia do pałacu z najbliższych przystanków autobusowych oraz z parkingu.
  • Najdogodniejszym przejściem są pasy z sygnalizacją świetlną znajdujące się przy barze McDonald. Przechodzimy na drugą stronę ulicy, dochodzimy do ogrodzenia, po czym kierujemy się w prawo i cały czas idziemy prosto chodnikiem. Po drodze po lewej stronie mijamy szereg budynków oraz kościół, za którym zaczyna się teren muzeum.
  • Opis dojścia z pętli autobusowej do kasy a następnie do pałacu dostępny jest również w formacie tekstowym oraz jako opis słowny w formacie mp3.
  • Kasa muzeum znajduje się w budynku przy ul. St. Kostki Potockiego. Do środka wchodzi się po schodach. Dla osób z trudnościami w poruszaniu się przed kasą umieszczony jest słupek ze specjalnym przyciskiem. Po naciśnięciu przycisku pracownik kasy zgłosi się do Państwa.
  • Wejście do pałacu dostępne dla osób z niepełnosprawnością ruchową znajduje się w prawym skrzydle pałacu (od Sieni Zielonej).
  • Dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich dostępne są parter pałacu oraz park. Muzeum dysponuje rampami rozkładanymi ułatwiającymi wjazd i wyjazd z pałacu oraz poruszanie się po parterze pałacowym. WAŻNE! Ze względu na historyczny charakter miejsca jeszcze nie wszystkie progi zostały usunięte, a długość ramp, jakie możemy zastosować w obecnych warunkach, pozwala na osiągnięcie kąta nachylenia przy wjeździe i wyjeździe wynoszącego 24%.
  • Uwaga! Ze względu na przejściowe trudności techniczne osoby poruszające się na wózkach elektrycznych czasowo nie mają możliwości wjazdu do pałacu. Niedogodności zostaną jak najszybciej usunięte.
  • Pierwsze piętro pałacu i Sala Uczt oraz poziom -1 nie są dostępne dla osób z niepełnosprawnością ruchową, w szczególności poruszających się na wózkach.
  • W każdym pomieszczeniu w pałacu znajduje się krzesło, z którego może skorzystać osoba potrzebująca odpoczynku.
  • W Galerii Północnej, Galerii Południowej oraz w Salonie Malinowym przygotowane zostały dodatkowe miejsca do siedzenia.
  • Toaleta dostosowana do potrzeb osób poruszających się na wózkach inwalidzkich znajduje się w Ogrodzie Różanym.
  • Do budynku i wszystkich jego pomieszczeń można wejść z psem asystującym i psem przewodnikiem.
Oranżeria
  • Dla osób zwiedzających dostępny jest wyłącznie poziom 0.
  • Do wejścia dla zwiedzających prowadzą stopnie o łącznej wysokości 36 cm. Dodatkowo przy wejściu znajduje się próg o wysokości 6 cm. Muzeum dysponuje rampami rozkładanymi ułatwiającymi wjazd i wyjazd z Oranżerii.
  • Przestrzeń w Oranżerii jest duża i dostępna dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich.
Pompownia
  • Budynek Pompowni nie jest dostępny dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich.
  • Do budynku prowadzi droga pokryta nierówną nawierzchnią. Przestrzeń przed budynkiem jest wyłożona kostką granitową o łupanej nawierzchni.
  • Przed drzwiami wejściowymi znajduje się próg o wysokości 7 cm.
  • Wewnątrz budynku ze strefy wejściowej do głównej powierzchni Pompowni, w której odbywają się warsztaty, prowadzą schody (do pokonania jest 85 cm). W chwili obecnej nie ma możliwości pokonania tych schodów. Zgodnie z zaleceniami audyty rozważany jest montaż podnośnika.
Villa Intrata
  • Dojście do budynku wyłożone jest nierówną nawierzchnią – granitowa kostka o powierzchni łupanej.
  • Budynek Villi Intraty nie jest dostępny dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich z powodu schodów, które znajdują się przy każdym z trzech wejść do budynku.
  • Dla budynku został wykonany audyt dostępności architektonicznej i pracujemy nad wdrożeniem optymalnego rozwiązania.
stat